De langste dag… en eerste indrukken van Ecuador!

Pijnlijk vroeg opstaan voor vertrek naar luchthaven, vol spanning in de auto, want dit wordt mijn eerste keer vliegen.
Eerst bagage ingechecked en dan waren we zelf de beurt, opeens was het er dan, het echte laatste afscheid van mijn ouders en mijn vriend Tobe. Ik kreeg het toen toch wel even moeilijk…
Na dikke knuffels, wat tranen, een laatste zwaai en met krop in de keel wel vlot op het vliegtuig geraakt.

De vlucht vond ik fantastisch! Het opstijgen deed wat raar, maar eens in de lucht hadden we een prachtig uitzicht, zelfs een regenboog! We zaten aan de vleugel aan het raam, dus ideaal om alles goed in het oog te houden, mooie wolken, zon, de wereld die steeds kleiner wordt en mooie landschappen. Ik zat ondertussen maar fotootjes te trekken en verwonderd te kijken, Sarah vond mijn enthousiasme hoogst hilarisch :)

Na een tijdje kreeg ik het wel behoorlijk warm met de volle zon op het raam. Na een klein slaapje zijn we nog aan de babbel geraakt met een meneer die richting Peru ging en ook erg van die streken hield, hij vond het tof wat we gingen doen. Bij het landen was het soms wel wat raar dat het vliegtuig helemaal schuin ging hangen, aan de ene kant zag je alleen maar lucht en aan de andere kant kwam het land op ons af.

Gelukkig zijn we vlot geland, in 2 uurtjes stonden we al in Madrid waar we moesten overstappen.

Na even zoeken hebben we onze weg redelijk vlot door de luchthaven van Madrid gevonden naar de juiste gate voor Ecuador. Op onze weg zijn we 2 Belgische studenten vroedkunde tegengekomen die ook naar Ecuador op stage gingen, maar dan voor 3 maand naar de andere grote stad Gayaquil. Het was wel leuk om medereizigers te hebben!

Na wat wachten mochten we instappen en onze plaats zoeken. We hadden weer het geluk van aan het raam te zitten :). Op het vliegveld hebben we nog lang moeten wachten voor we konden opstijgen, want er moesten nog een heleboel andere toestellen voor ons de lucht in.
Het opstijgen kriebelde weer enorm, maar weer verliep alles zeer goed.

Nu was het voor een heel stuk langer dat we in de lucht zouden hangen, we hadden 12u vliegen voor de boeg. Er zaten ook een heleboel kinderen in het vliegtuig, die regelmatig van zich lieten horen. We hebben ons wat bezig gehouden met ons boekje Spaans bekijken, babbelen, door het raam kijken, stagedocumenten lezen, … Rond 2u kregen we eindelijk ons eten, toen hadden we al een serieuze honger. Het eten was niet zo hoogstaand, maar door de honger waren we er wel blij mee.
Daarna een poging gedaan om wat te slapen, maar net toen begon er een goede film die ik dan maar heb gevolgd. We kregen dekentjes en een kussentje en zo was het wel gezellig, alleen het lang zitten begon op de duur wel lastig te worden. Dus af en toe eens de benen strekken, daarna nog een filmpje en wat bezigheid zoeken. Eventjes geslapen, maar dit lukte niet meer zo goed, ons ritme was al wat in de knoei, want de zon bleef maar schijnen, hoewel het op Belgische tijd steeds later werd. Rond 18u kregen we een boterhammetje (de fameuze trippleboterham van Iberia, spreek er Sarah niet over aan of ze krijgt terug buikpijn!) en ik maakte me toen grote zorgen dat dit ons enige avondeten zou zijn, want we hadden nog heel wat uren te gaan.
Onderweg kregen we ook nog te maken met verschillende keren turbulentie. De eerste keer begon het vliegtuig wat te rammelen en schudden, maar dit viel nog wel mee (Sarah sliep er zelfs door), de keren daarna kregen we soms serieuze kriebels in de buik en een raar gevoel in het hoofd. Sommige mensen waren niet meer zo op hun gemak, maar bij mij ging het nog wel goed.
Gelukkig kregen we tegen 10u (tsja de uren van de Spanjaarden hé :)) nog wat te eten.
Tegen het einde van de lange vlucht kregen we formuliertjes over onze bagage die we moesten invullen. Dat was nog niet zo simpel! Na wat raad te vragen bij onze andere Belgische medereizigers en dan toch ook nog bij de Spaanse mensen is het ons eindelijk wel gelukt, in de hoop dat het toch ongeveer juist is.

Na een landing met weer veel schuin hangen kwamen we eindelijk op Ecuadoriaanse bodem, met een luid applaus van onder andere zeer opgeluchte mensen. (aangekomen +/- 12u Belgische tijd en 16u30 Ecuadoriaanse tijd, en jawel, de zon scheen nog steeds!)
Ondertussen hebben we ook weer prachtige landschappen te zien gekregen. Wij waren ook echt blij van er eindelijk te zijn, onze benen terug te kunnen strekken en hopelijk straks te kunnen gaan slapen. We voelden ons echt ongelooflijk moe en de zenuwen sloegen ook terug toe. Hoe zou het er zijn? Zouden we het hoogteverschil hard voelen en misselijk worden, hoofdpijn krijgen, kortademig worden? Hoe zou het in het gastgezin zijn waar we straks alleen naartoe moesten?
Eerst nog lang moeten aanschuiven bij het uitstappen, dan op onze koffers wachten en die we gelukkig toch van de band kregen gezeuld. Bij de uitgang stonden een Nederlandse vrijwilligster van de Stichting en Melanie te wachten met een papier met onze namen op. Even kennis gemaakt, we waren heel opgelucht dat we er eindelijk waren. Het was er wel heel warm en wat benauwd, wij hadden nog steeds onze verschillende lagen kleding aan en ze vertelden dat de zomer net begonnen was.

Het was een heel gepuzzel om onze koffers in de auto te krijgen, maar gelukkig is het uiteindelijk gelukt en konden we op weg gaan naar onze gastgezinnen. De koffer vol, Sarah op de achterbank gepropt tussen de koffers en ik van voor. Eerst zijn we Melanie haar dochtertje gaan ophalen, die nog bij mij op de schoot kwam te zitten.
Nu was het nog een uur rijden naar het zuiden van Quito. Ondertussen konden we al eerste indrukken opdoen! Het is een reuzegrote drukke stad midden tussen de hoge bergen, dat is echt prachtig om te zien. De besneeuwde toppen van de vulkaan Cotopaxi en andere grote bergen.


Rond half 7 plaatselijke tijd begon het te schemeren en toen werd het snel donker.
Wat ons ook direct opviel was het verschil in het verkeer met ons landje met de duizend verkeersregels. Daar steekt dat allemaal zo nauw niet, er is wel veel getoeter en de mensen rijden niet braaf recht, maar het verloopt toch allemaal vlot.
Je ziet er mensen die achter in de open bak van een land rover zitten, kamionnen met hun deuren open waar mensen in liggen te slapen, de bussen rijden allemaal met hun deuren open en vanachter komt er een grijze dikke rookwolk uit, het is een gewoonte om voor alles te toeteren, ...
Gelukkig voelden we niet echt iets van het hoogteverschil, we waren wel heel moe, maar de hoofdpijn, misselijkheid of kortademigheid bleven weg.

Dan kwamen we eerst aan bij mijn gastgezin, een heel vriendelijk koppel met een zoon en dochter van 13 en 14. Eerst hebben we de koffers naar boven gedragen, dan voelde ik het verschil in hoogte wel wat, je geraakt snel buiten adem en een inspanning lijkt veel vermoeiender dan in België. We hebben even kennis gemaakt en dan is Melanie voort gereden om Sarah naar haar gezin te brengen.

Het contact verliep in het begin wat stroef omdat ik heb niet altijd goed begreep en moeilijk kon antwoorden.

Ik heb hier een eigen kamer met een magnifiek uitzicht over de stad.
Ik heb nog een broodje gekregen, heb me dan gedouched met heel koud water omdat ik de uitleg over de douche niet goed begrepen had en ben dan snel naar bed gegaan. Ik was ondertussen al ongeveer 22u wakker en was echt doodop.

In deze grote stad is er echter heel veel lawaai, ik ben gelukkig redelijk snel in slaap gevallen. Maar de moeder van mijn gastgezin moest tot laat werken en kwam rond 1 a 2u snachts thuis, zij is nog lang wakker geweest en het huis is heel gehorig. Ook op straat was er heel veel lawaai, er gingen autoalarmen af, auto’s die toeteren, een hond begint te blaffen waarna dan alle honden van de stad volgden en dit was allemaal op het uur dat het in België ochtend is, maar in Ecuador nog midden in de nacht, ik geraakte niet goed meer in slaap. Uiteindelijk heb ik toch nog een beetje kunnen slapen, maar was heel vroeg wakken. Hierdoor heb ik wel kunnen genieten van een prachtige zonsopgang vanachter de bergen. Het was ’s morgens nog wel heel fris. Maar naarmate de zon hoger klom werd het warmer, ondertussen zit ik dit verhaal al te typen en zal hierna opstaan voor een bezoek aan het oude stadsgedeelte met de lerares Spaans.

Uitzicht vanuit mijn raam!