Op tijd opgestaan, deze keer weer een wat te korte nacht achter de rug. Voor het vertrek naar de markt heb ik even gewerkt aan de structuur van mijn portfolio en heb ik er al enkele ideeën voor opgeschreven.
Hemmo en Iris zijn mee naar de markt gewandeld en met Jesica erbij en 4 kindjes aan onze handen, zijn we richting la casita gewandeld.
Ik heb de kinderen het liedje aangeleerd van ‘en de krokodil en de orang-oetang en de vogels in de lucht en…’, tijdens het zangmoment. De bewegingen vonden ze leuk, de woorden leren ze misschien op de duur wel. Ik zal ze ook eens in het Spaans opzoeken, dan weten ze wat ze zingen.
Na het zangmoment zijn we al zingend in een treintje naar de tafeltjes gegaan. Daar hebben we eerst even met hen gespeeld met ineensteek speelgoed, terwijl Jesica en Elly de activiteit voorbereidden.
Ze mochten een schildpad inschilderen met hun vingers met oranje en gele verf. Ik heb snel alle mouwen opgerold, maar verf op de kleren was niet helemaal te voorkomen. Nadat de schildpadden allemaal een mooi kleurtje hadden en alle handen waren gewassen, kregen we de opdracht om memory met hen te spelen. We hebben een poging gedaan, maar dit spel was helaas wat te hoog gegrepen. Ze snapten het niet helemaal en op hun beurt wachten was al helemaal te moeilijk.
Hierna zijn we buiten in het zonnetje gaan spelen. Echt heerlijk dat we deze mogelijkheid hebben in de nieuwe casita. Annie, een andere vrijwilligster uit Duitsland, had stoepkrijt bij en dit was wel erg leuk.
Ik heb een hinkelpad getekend, wat ook succes had. Verder heb ik met Veronica de klapspelletjes van ‘Charlie Chaplin ging naar Spanje…’ en ‘Ommelette lalette…’ gespeeld, grappig dat ze de Nederlandse tekst al wat kent. Met Willy heb ik nog met een balletje over en weer gegooid, wat hij heel tof vond.
Ze kregen popcorn met jugo, we hebben dan met wol tanden aan een getekende haarborstel gekleefd en hierna hebben we hun tanden gepoetst. Ze hebben nog wat gepuzzeld en dan was het alweer tijd om terug te gaan naar de markt.
We kregen enkele geruchten te horen dat de politie aan het staken was en ze de stad aan het afzetten waren. Oké, geen probleem, wij gewoon naar huis. Alleen voor Iris en Hemmo was dit echt jammer, want ze geraakten niet op de volgende school die ze gingen bezoeken. Melanie zei ook dat we Quito misschien niet uit zouden geraken voor ons reisje dit weekend. Dat zou wel jammer zijn en de situatie hier was ook wel wat vreemd. Op de markt stonden er veel mensen voor een tv waar ze veel uitleg aan het geven waren over de situatie hier, maar we snapten er niet veel van.
We waren wel wat onrustig omdat we niet snapten wat er nu eigenlijk gaande was.
Thuis kregen Hemmo en Iris opeens telefoon van hun ouders die wat ongerust waren. Die hadden in Nederland in het nieuws gezien dat er van alles gaande was in Quito. Blijkbaar was er een aanslag gepleegd op de president hier en was er veel onrust in Quito. De politie en militairen staakten en protesteerden, de luchthaven en het parlement was bezet, enzovoort.
We hebben toen meteen het de tv voor het nieuws opgezet, er is ondertussen al een hele dag uitleg en informatie over de toestand hier. Maar van al dat politieke Spaans verstaan we niet veel. We hebben onze ouders ook maar meteen verwittigd dat alles wel oké is met ons en of ze de toestand mee in het oog willen houden. We waren toch wat ongerust.
Ik heb ook even met Daphne gebeld en die wist er al wat meer van. De politie zou staken door een wetsvoorstel van een loonsverlaging. Er zou een aanslag gepleegd zijn op de president, die nu zou ondergebracht zijn in het ziekenhuis. Het ziekenhuis wordt bewaakt zodat hij er niet uitkan en er zijn een hoop opstanden.
Vooral in het centrum zou er veel chaos zijn. De mensen die kwaad willen doen zien nu hun kans, omdat de politie er niet is, daarom moeten we oppassen. Verder zou er geen echt gevaar zijn.
We kregen van Melanie ook een berichtje dat we zeker binnen moeten blijven voor de veiligheid. Want blanke toeristen zijn op dit moment een mooi doelwit.
We zijn enkele keren op het dak gaan kijken of we iets vreemd opmerkten, maar voorlopig is hier alles rustig. Je merkt wel dat er iets gaande is, er hangt spanning in de lucht en het is wat rustiger dan anders, maar geen problemen hier in de buurt. Het enige vreemde hier, is dat het daveren van de vliegtuigen uitblijft, het is hier nu echt zo rustig.
Op de tv blijven verschillende mensen een hevige uitleg geven, toch wel een vreemd gevoel dat alle problemen hier in deze stad aan de gang zijn, zo vlakbij.
Een tijdje later kregen we bericht van de ouders dat de noodtoestand in Quito zou zijn afgeroepen en dat er rellen zouden zijn. Meer dan voorzichtig zijn en afwachten kunnen we niet doen. We hopen wel dat het snel opgelost zal zijn.
Ondertussen hebben we wat flairs gelezen, een gezelschapsspel gespeeld en wat gekaart met ons vieren. Hierdoor waren we wat afgeleid. Voor de rest is het afwachten hoe het vordert. Waarschijnlijk kunnen we niet op weekend gaan, wat echt heel jammer is, maar we zijn liever voorzichtig genoeg.
Na nog eens even de toestand van op het dak gecheckte te hebben en er zeker van te zijn dat er hier niets aan de hand is, zijn Hemmo en Iris het toch gewaagd om even naar de winkel te gaan. We moesten nog eten hebben voor vanavond. Maar die was blijkbaar dicht uit schrik voor overvallen en ze kwamen terug met broodjes voor morgen en enkele eieren uit ons kleine bakkertje. Verder zullen we wel met de restjes uit de koelkast iets ineenflansen vanavond.
Nu zit ik nog een tijdje te werken op m’n laptop. Soms belanden we even voor de tv om te zien wat er verder nog allemaal aan het gebeuren is.
Eigenlijk werd het stilaan etenstijd, maar niemand zijn hoofd stond naar eten maken. We waren ook allemaal wat lui geworden van dat niks doen en binnen zitten. Het was echt een rare dag.
Uiteindelijk ben ik toch maar even aan de afwas begonnen en hebben we hierna een slaatje gemaakt met de groentjes die we nog hadden. Hierbij hebben we dan weeral lekkere croqueskes gemaakt en ik heb een poging gedaan om bakbanaan te bakken. Het was toch niet zo lekker dan dat we ze hier al hadden gegeten, ik denk ook dat het de verkeerde soort was. Want je hebt hier zoveel verschillende soorten bananen of platanos. Dat moeten we dus nog allemaal uitzoeken, leren en ontdekken.
Het eten smaakte uiteindelijk wel echt goed. De tv stond al een tijdje af en we waren al terug wat rustiger. Maar opeens kregen we telefoon van Daphne die het wel op tv was aan het volgen. Ze waren nu blijkbaar het ziekenhuis waar de president in werd vastgehouden aan het aanvallen. In Guayaquil hadden ze al verschillende winkels leeggeplunderd en was er veel geweld aan de gang.
Wij hebben dus ook maar snel de tv terug opgezet en dan in de zetel in stukjes nog wat voort gegeten. Het was echt een beetje eng om te zien. Een half uurtje verder met de bus van bij ons leek het wel bijna oorlog. Het leger was aan het schieten en het ziekenhuis aan het besluipen en dan aan het bestormen. Echt raar om te weten dat dit allemaal zo dichtbij aan de gang was. Het waren beelden die je meestal veilig vanuit je sofa in België ziet en die dan aan het gebeuren zijn aan de andere kant van de wereld, nu bij ons dus… Toch wel wat angstaanjagend.
Ondertussen heb ik de afwas wat gedaan en voor de rest hebben we vooral voor de tv rondgehangen. We zaten al de hele dag met zo’n onrustig gevoel dat we echt niks gericht gedaan kregen. Mijn verslagen voor school die morgen met de mail moeten worden doorgestuurd zijn er dus ook nog niet van gekomen, onze hoofden staan echt nergens naar.
Opeens was er heel veel gedoe op tv, ze hadden blijkbaar de president weten te bevrijden. Er was wel een soldaat gestorven, dit hebben we allemaal kunnen zien op de tv.
Opeens was er geen geschiet meer, maar lachende gezichten, veel Ecuadoriaanse vlaggen, een massa mensen op het plein in Centro Historico. De president heeft het volk nog ferm toegesproken van op zijn balkon, daarna heeft hij met de Ecuadoriaanse vlag staan zwaaien en hebben ze een lied gezongen.
Ze zeggen dat je hier 4 seizoenen op 1 dag kan meemaken in Quito, maar dit is ook anders wel heel gevarieerd. Eerst zoveel agressie, chaos, geweld, kwade en heethoofdige mensen en nu opeens gelach, veel muziek, euforie en dat allemaal in een halve dag. Het is me hier wat! Maar we zijn nu toch wel ook opgelucht dat het geweld gedaan is en dat het toch al redelijk opgelost lijkt te zijn.
We hebben hier al behoorlijk wat meegemaakt sinds we hier zijn, amai!
Voor de rest laten ze veel herhalingsbeelden zien op de tv en soms zijn we toch echt wel geschokt van wat we allemaal zien. Eigenlijk is het allang slaaptijd, maar we zitten hier nog allemaal in de living.
Straks toch maar eens slapen, hopelijk nu met wat minder zorgen over de toestand hier.
Viernes, 1 octubre 2010
’s Morgens op de tv zagen we veel herhalingen van de woelige dag. We wisten niet goed hoe de toestand hier vandaag gesteld was.
Sarah haar school bleef toe vandaag, dus zij moest niet gaan werken. Maar van het la casita wist ik eigenlijk niets. Er was wel kans dat de winkels en ook de markt allemaal nog gesloten zouden zijn vandaag.
Na een tijdje kregen we Melanie eindelijk te pakken op haar gsm en ze zei dat het vandaag allemaal niet door zou gaan. Ze wist verder nog niet veel over de veiligheid.
We wilden dit wel graag weten, omdat we allemaal reisplannen voor dit weekend. Toen we de ambassade probeerden te bellen legde die steeds in en daar geraakten we dus ook niet aan meer info.
Van onze ouders en Daphne kregen we wel te horen dat de rust blijkbaar was weergekeerd hier in Quito. De politie zou terug werken, samen met de militairen. Het zou nu nog om een intern probleem gaan, dat zou worden besproken.
Sarah en ik hebben ons aan ons schoolwerk gezet.
Hemmo en Iris gingen het er toch op wagen en zijn vertrokken richting Riobamba. Ze zouden ons iets laten weten als het niet helemaal oké is om te reizen en ze nog vreemde dingen zouden tegenkomen.
We kregen na een tijdje een geruststellend telefoontje van hen dat het allemaal in orde was, dat het nergens meer onrustig was en dat het gewone leventje overal terug zijn gang was aan het gaan.
Wij hebben ’s middags snel gegeten en zijn dan toch ook maar beginnen inpakken voor ons reisje.
We zijn nog wel op het internet gaan kijken om zelf even de toestand te kunnen checken. De onrust zou inderdaad gestopt zijn, maar het werd toch wel nog aangeraden om voorzichtig te zijn. Na heel ons verhaal te hebben gedaan aan het thuisfront en na veel overleg met Daphne hebben we na lang twijfelen toch beslist om ook te vertrekken. Ons reisje van dit weekend zou gaan naarrrr…. Puerto Lopez, aan de kust!!! :)
Eerst hebben we nog snel onze waardevolle spullen in een valies gedaan en die naar la casita gebracht om die daar veilig weg te zetten, met dat voorval van de gekopieerde sleutels nog in ons hoofd. Je weet maar nooit en we kunnen maar beter onze voorzorgen nemen.
We zijn met de bus naar het Zuiden van Quito gereden, om daar Daphne op te halen en samen naar Quitumbe te gaan. Een groot busstation in Quito. Ik ben dus nog eens even bij mijn gastgezin thuis geweest en dan hebben we even een taxi genomen richting onze bus.
Daar stond ons een busrit van 9u te wachten. Op naar de zee en het warme weer!
We vertrokken om 7u ’s avonds (de bus was wel iets te laat). We hadden nog wat broodjes gekocht als avondeten en hopelijk kunnen we ’s nachts wat slapen in de bus…
Benieuwd naar la playa van Ecuador!
