Om half 9 opgestaan, wel goed geslapen. Alleen ’s morgens nog last van hoofdpijn :s, vooral bij het bewegen, misschien komt het toch wat door de schok in de bus gisteren.
Eerst heb ik lekker gedoucht en dan ontbeten. Het is me gelukt om toch wat over het weekend te kunnen vertellen gisteren en vandaag aan Jaime en Lupe.
’s Morgens kreeg ik bericht van Sarah dat de Spaanse les niet doorgaat… jammer. Het zal verzet worden naar volgende week. Ik ben dan maar al mijn huiswerk gaan maken, want we moesten 2 recepten schrijven in el imperativo afirmativo de usted y ustedes en in el imperativo afirmativo de tú. Wat dus een heel opzoekwerk is in de woordenboek, want kooktermen zijn me nog onbekend en met het volle weekend had ik er nog geen tijd voor gevonden. Ik heb me lekker in het zonnetje op het dak gezet. Tot ik wat oververhit was, dan ben ik toch maar terug naar binnen gegaan :) Daarna heb ik de foto’s van het leuke weekend op mijn computer gezet, heb er enkele uit geselecteerd voor de blog en dan wat tekst voor de blog geschreven.
Toen was het alweer middag en heb ik een typisch gerecht uit Quito gegeten met Leander en Jaime: gebakken aardappelpuree met een spiegelei er bovenop, rode bietjes, sla, vleesjes en jugo de mora. Zo lekker! :)
Hierna ben ik naar Sarah gegaan, we hebben bij haar thuis in het Spaans proberen te praten tegen elkaar, omdat haar ouders commentaar hebben op het feit dat we onderling Nederlands spreken. Ik ben naar ons internetplaatsje gegaan over de deur van het huis van Sarah. Sarah heeft eerst nog een spelletje rummikub met haar ouders gespeeld en is daarna ook naar daar gekomen.
Ik heb eerst gebabbeld met mijn ouders en hen het verhaal van het weekend gedaan. Dan met Tobe en ook nog wat aan mijn blog gewerkt. Zo kreeg ik al snel 3u bijeen.
In de schemer ben ik terug naar huis gegaan om alles in te pakken en dan ben ik met het gezin mee voor de tv gaan zitten. Want ik wilde mijn laatste avond daar nog wel graag met hen doorbrengen. Ondertussen kreeg ik wat chips en jugo en na een tijdje hebben we samen broodjes gegeten. Leander was die avond echt heel moe. Gabriel en Nicole waren huiswerk aan het maken.
Na het eten hebben we nog wat tv gekeken en heb ik mijn cadeautjes uit België gegeven om hen te bedanken. Ze waren zeker blij met de chocolade ;)
Ik heb tot half 11 bij hen gezeten en dan heb ik dag gezegd tegen Nicole en Gabriel, want die vertrekken morgen heel vroeg naar school en dan zie ik ze niet meer.
In bed heb ik nog even enkele mails gelezen op mijn laptop die ik had opgeslagen op mijn stick, zodat ik ze thuis rustig kon lezen. Ik heb een mail teruggeschreven met gezellig wat muziek in mijn oren en ben dan gaan slapen. Voor de laatste keer onder het deken van de liga.
Martes 14/09/2010
Vandaag ga ik verhuizen naar het huis in het Noorden van Quito, dicht bij mijn stageplaats.
s’ Morgens ben ik nog eens voor de laatste keer lekker verwend met het ontbijt. Ik kreeg jugo (zoiets als een smootie, dit drinken ze altijd bij het middageten, soms ook ’s morgens of op andere momenten, het is een fruitsoort in de blender, meestal aangelengd met wat water en soms wat gezoet met suiker) van platanos, een tasje thee, warme broodjes met marmelade en een stukje platanostaart. Lekker, lekker! Met mijn buikje rond heb ik de laatste dingen ingepakt en toen stond ik goed op tijd klaar. Ik heb nog een half uurtje enkele dingen voor school gelezen en dan stond Melanie aan de deur. We hebben binnen eerst nog wat gebabbeld, dan de koffers van de 3de verdieping van alle stappen naar benenden gezeuld en in de koffer van Melanie haar auto gepuzzeld.
We zijn langs Sarah gereden en hebben haar koffers er ook nog bij gepropt, ze passen er echt maar net in! :) Sarah zat van voor met vanalles op haar schoot en aan haar voeten, ik naast een stapel koffers op een klein plaatsje op de achterbank met Nina (het dochtertje van Melanie) op mijn schoot. Zo hebben we een uur gereden naar het Noorden van Quito.
We zijn goed aangekomen in het huis van de stichting, waar momenteel 5 zorgkinderen wonen van diverse leeftijd samen met een moeder die voor hen zorgt. We wonen voorlopig even bij hen, tot zij verhuizen naar een nieuw huis. Het huis waar we nu zitten word dus binnenkort het stagiaire en vrijwilligershuis en het gezin krijgt een ander huis van de stichting. Binnen een weekje zouden we dus alleen wonen hier en na een tijdje komen er nog enkele andere vrijwilligers bij.
Wij waren erg blij met dit goede nieuws, nu hoeven we niet meer te verhuizen. Alle spullen van het vorige vrijwilligershuis moeten alleen wel nog allemaal naar hier verhuisd worden en de spullen van dit huis naar het nieuwe huis. Maar binnenkort is alles hier waarschijnlijk dik in orde en wonen we best wel fijn voor de komende 4,5 maand.
Het voordeel is wel dat we nu nog mee kunnen eten met het gezin hier en misschien ook nog wat Spaans oefenen.
We slapen met ons tweetjes in een klein kamertje in een stapelbed. Binnenkort gaan we alle bedden van het vorige huis naar hier verhuizen en verandert dit nog allemaal wat. We hebben een redelijk grote woonkamer, een keuken en een badkamer, die we nu nog delen met het gezin en dan binnenkort met nieuwe vrijwilligers.
Na onze aankomst en kennismaking met iedereen hebben we hier lekker gegeten. Ik heb alleen achteraf nogal erge buikpijn gekregen. Weer wat wennen aan nieuw eten waarschijnlijk.
Hierna zijn we samen met Melanie naar het vorige huis gegaan om daar 2 matrassen te gaan ophalen, want die liggen nog niet in ons stapelbed. We hebben ze eerst van de trappen gedragen, dan in de auto proberen te steken. Met de banken plat lukte het net, ze staken er wel een stuk uit. Ik ben dan van voor op Sarah haar schoot gaan zitten en zo zijn we gelukkig terug thuis geraakt. Dan hebben we ze nog eens de trap opgesjouwd en nu liggen ze in onze bedden, die we maar meteen hebben opgedekt.
We hebben nog enkele stagedingen geregeld met Melanie en zijn dan samen even naar de grote supermarkt gereden, zodat we die ook al wisten zijn. Daar hebben we meteen al een voorraad water gekocht (want dat drinken ze hier bijna nooit en daar hebben wij soms wel wat behoefte aan), wat lekkere banaantjes, een flesje cola voor het geval mijn maag de volgende keer ook weer zo protesteert en we hebben hier al eens een koekjessoort uitgechecked.
In ons nieuwe ‘thuis’ heb ik mijn koffers uitgeladen en alles een plaatsje gegeven, leuk dat we nu een eigen vaste plek hebben.
Ondertussen krijgen we de hele tijd voortdurend aandacht van de kinderen hier, ze zijn echt wel schattig en grappig, maar ze kennen nog niet veel regels, dus we moeten ze vaak zeggen wat mag en wat niet. Want de moeder is vooral bezig met het huishouden en koken en heeft dan geen tijd om op de kinderen te letten of met hen te spelen.
We hebben al een beetje met hen gespeeld en gebabbeld en ze genieten duidelijk van de aandacht van ons :)
Nu zit ik hier met de kleinste (2 jaar en zo’n koddig ding!) op mijn schoot mijn verslagje te typen. Zo meteen gaan we eten en daarna ga ik nog wat aan de verslagen van het weekend typen en misschien al wat voor school doen. En natuurlijk ook de kindjes af en toe entertainen :)
De planning voor morgen is ook al wat gewijzigd. Normaalgezien gingen we morgen met de stageplaats kennismaken, maar door alle problemen met de huizen en de verhuis heeft Melanie het heel druk. Morgen gaan we samen met Marly het oude stadscentrum laten zien aan nieuwe vrijwilligers uit Nederland die hier pas zijn aangekomen en binnen 2 weken bij ons komen wonen.
De kennismaking zal dus voor donderdag of vrijdag zijn.
Hetgeen hier wel echt heel opvallend is, zijn de vliegtuigen die hier heel laag overvliegen. Het maakt echt een enorm lawaai! De ramen gaan er soms van trillen en dan beginnen er ook verschillende autoalarmen door elkaar te loeien, niet normaal die alarmen hier, ze hebben echt een heel muziekje. We zitten hier vlakbij de luchthaven, dus ja, daar zullen we maar aan gewoon moeten geraken.
Ik heb niet zo super fantastisch geslapen, ik zat nog wat in mijn hoofd met de erge verhalen die Melanie had verteld over de problematiek met de kinderen hier.
Wanneer de kinderen opstaan en de vliegtuigen beginnen overvliegen is het echt gedaan met slapen ’s morgens.
We zitten hier vlak aan de luchthaven en de vliegtuigen vliegen hier echt heel laag over en dat maakt een gigantisch luid lawaai! Ze stoppen ’s avonds heel laat met vliegen en ze beginnen ’s morgens weer terug heel vroeg.
We hebben met z’n allen ontbeten en dan heb ik me even klaargemaakt. Ik heb nog wat zitten typen op m’n computer, want we waren veel te vroeg klaar door het vroege wakker worden.
Om half 10 zijn we richting de bus gewandeld en na 20 minuutjes rijden sprong Marly er mee op.
In Centro Historico hadden we met Hemmo en Iris (de nieuwe vrijwilligers van Nederland, die hier 2 maanden blijven) afgesproken. Met ons vieren hebben we het oude stadscentrum verder verkend. Het was heel erg leuk!! Het zijn allemaal zeer toffe mensen! :) We hebben een aantal kerken bezocht, waaronder ook 1 die vanbinnen bijna helemaal van goud was. We zijn enkele pleintjes en straten gepasseerd en zijn dan op het plein San Francisco een jugo gaan drinken.
Daar kwam Sandrine ons nog vergezellen (zij is een vriendin van Marly en komt uit Frankrijk maar woont in Duitsland), vanaf dan hebben we in het Engels voortgekletst :) Het was gezellig!
Hierna zijn we begonnen aan een ferme klim naar de Basilisk, de straat ging echt zo stijl omhoog en met de hoogte hier voel je dat wel! Het is echt een hele hoge kerk. We hebben hem vanbinnen helemaal bekeken en we konden steeds hoger klimmen. Nog trappen en nog, ook een hele enge ladder helemaal omhoog, het waren zotte toeren en we hebben weer een grens verlegd. Voor de trapjes aan de buitenkant van de kerk, om nog hoger te geraken, hebben Sarah en ik toch wel even gepast. We hebben genoten van het sjieke uitzicht over Quito, mooi mooi!!
We hebben echt lang in die kerk gezeten en op de duur hadden we grote honger. Het leuke was dat er boven in de basilisc een restaurantje was. We hebben helemaal boven in de hoogste kerk lekker gegeten!!! En natuurlijk weer honderd in duur gebabbeld :)
Dan zijn we terug bergaf gewandeld en hebben we de bus genomen naar huis.
Daar kregen we een enthousiast welkom door de kids! Dikke knuffels ‘hola, hola’, echt lief en grappig.
We hadden het plan om wat op de laptop te typen, maar uiteindelijk kregen we zoveel aandacht van de kinderen dat we met hen foto’s hebben gekeken en muziek hebben geluisterd enzo. Grappig :)
’s Avonds weer lekker gegeten en echt wel wat voort gewerkt, want het was hoog nodig .
Er was wel echt veel drukte met al de kinderen, we hebben veel geholpen. Op een gegeven moment waren we alleen met 8 kinderen, er waren er nog bij gekomen en de moeder hier was brood gaan kopen met haar dochter en dus zomaar weg. We hadden onze handen vol om alles in goede banen te leiden! En wat een toestanden in dit huis, pfff, het was me wat! Sarah en ik dachten op een gegeven moment, wat zou dat hier zijn als wij hier niet zouden helpen, dat komt toch nooit goed dan... Het was soms echt wel veel om allemaal in het oog te houden en goed te laten verlopen, vermoeiend!
Uiteindelijk ben ik op onze kamer gaan zitten om toch nog eventjes te kunnen werken, maar toen was ik al zo moe dat het niet zo goed meer ging…
Toen we uiteindelijk gingen slapen merkten we dat ons stapelbed helemaal scheef stond. Dit hebben we proberen te verhelpen door het bed dichter tegen de muur te zetten en aan de andere kant dingen tegenaan te laten leunen.
Het was ons wel allemaal wat veel geworden, de eerste dagen in nieuwe huis hier, de drukte van de kinderen, zoveel zien dat anders is dan in België, weinig slaap,… Ik had toch wel last van een eerste echte dip…
Ik ben pas laat in slaap geraakt, om half 12 kwamen ze 2 kleintjes nog ophalen en dan was er nog soms wat lawaai.
