Sabado 18/09/2010
De wekker ging vreselijk vroeg, voor 6u uit bed, klaarmaken, rugzak mee, 20 minuten op de bus + 10 minuten taxi tot bij Myriam en Karin. Ondertussen broodjes en banaan gegeten als ontbijt.
Met ons vieren zijn we naar de school van Myriam en Karin gewandeld, waar ook alle andere mensen stonden te wachten die mee gingen op uitstap. We waren weer met een leuke groep, met mensen van alle kanten van de wereld, deze keer waren we wel met iets meer en het was weer een mix van Nederlands, Engels en Spaans.
We zijn met een klein busje van de organisatie (Yanapuma) richting de Cotopaxi gereden. Onderweg zijn we even gestopt om een mooi uitzicht over Quito te bewonderen. Na een lange rit kwam eindelijk de prachtige berg met besneeuwde top in zicht! Weliswaar een beetje verstopt in de wolken…
Eerst zijn we even gestopt om inkom te betalen voor het Parque National Cotopaxi, daarna voor een plaspauze en voor de kans om handschoenen te kopen van lamawol of alpacawol, want het is er heel koud, zo hoog. We reden weer een stuk verder en zijn dan nog een keer uitgestapt om een klein museum te bezoeken en om te kijken naar de berg die steeds dichter kwam, mooi!
Later zijn we nog eens gestopt aan een lagune, maar die was wel wat minder indrukwekkend na wat we vorig weekend hebben gezien ;). De bergen rondom waren wel echt sjiek!
Hierna zijn we een groot stuk de berg op gereden. Het was een erg hobbelige weg, slingerslang met de bus, op een gegeven moment zijn we zelf met de bus los door een riviertje gereden dat over de weg liep. Toen we wat hoger waren zijn we nog eens uitgestapt om een kleine wandeling te maken en al wat de wennen aan de hoogte. De gids heeft uitleg gegeven over de verschillende planten die er groeien op de vulkaan en we konden het hoogteverschil toen echt al wel voelen, je raakte veel sneller buiten adem bij het wandelen. Hoe hoger we gingen, hoe kouder het ook werd en er stond ook een loeiharde wind, echt niet normaal! We hebben snel al onze truien en sjaals aangetrokken die we bij hadden.
Hierna zijn we nog een heel stuk gestegen met het busje. Uiteindelijk zijn we uitgestapt om aan de echte klim te beginnen, goed warm ingepakt, want het was er nog kouder en de wind waaide er nog veel harder. Al het zand vloog op en striemde in onze gezichten en ogen, dat was geen pretje. Je kon je op sommige momenten amper nog recht houden door de harde wind!
We zijn stukje voor stukje naar boven gewandeld, dit was niet zo gemakkelijk want de berg was echt wel stijl. Soms schoof je weg in het zand en de wind maakte het er echt niet makkelijker op. Sommige momenten moest ik blijven staan om mijn evenwicht te bewaren en te vechten tegen de wind. Soms kon je niet voor je kijken door het zand dat in het rond vloog, daardoor had ik mijn muts ver over mijn hoofd getrokken en mijn sjaal tot bijna over mijn ogen en heb ik door een klein gaatje kijkend alleen de voeten van degene voor me gevolgd. Ik had het zo druk met volhouden dat ik de kans niet kreeg om schrik te hebben om te vallen of van de hoogte en de steile berg. Het was heel zwaar!
Uitrusten was ook regelmatig nodig, want door die hoogte geraakte je direct buiten adem en je hart klopte zo hard. We moesten vaak stoppen om terug op adem te komen, de minste beweging voelde aan als een enorme inspanning. We geraakten dus maar traag vooruit, want we moesten rustig stappen en genoeg rusten, anders hield je het niet vol.
Het was ook geen gemakkelijke ondergrond, wat zanderig, waardoor je er soms in wegschoof, omdat het zo steil was. De wind bleef loeihard gaan, soms moest ik echt voorover leunen en moeite doen om niet omvergeblazen te worden. Heavy!
Als ik op sommige plekjes durfde stil te staan en mijn voeten iets of wat steviger stonden heb ik hier en daar een foto genomen van het magnifieke uitzicht, maar dit was wel niet zo gemakkelijk.
Op de duur kwamen we aan de eerste sneeuw! Daar was het dan weer uitkijken om er niet op uit te glijden, maar gelukkig lag er nog veel zand tussen.
Hierna was het nog een stukje klimmen en serieus inspannen om tot aan de refugio op 4810m te geraken.
Stukje voor stukje en met veel stilstaan zijn we er geraakt, en daar stonden we dan!!! Echt zo hoog en wat een uitzicht! Wauw! :)
Van al dat klimmen had ik super grote honger gekregen en het broodje dat we hadden meegekregen smaakte enorm! We zaten in een grote houten hut, met allemaal andere mensen die de berg hadden beklommen of zelfs met een grote rugzak met pikhouwelen aan die nog hoger gingen klimmen.
Wel was het er echt ijskoud! Er lag sneeuw en ijs. We hebben even geposeerd voor de foto met een sneeuwbal in onze handen :) en een eindje verderop zat een vos op de rotsen, wel echt tof om te zien! Alleen was het wel jammer dat we de top van de vulkaan niet goed konden zien door do wolken.
Na het eten en enkele foto’s zijn we aan de afdaling begonnen. Dit ging wonderwel zeer vlot.
Normaal zouden wij ook nog een stuk hoger gaan, maar de gids zei dat we beter terug konden gaan omdat het weer echt niet goed was die dag. Die wind was er gewoonlijk helemaal niet zo hard en er kwamen donkere wolken aan, dit was blijkbaar niet zo veilig.
We zakten wat weg in het zand waardoor je grip had om van de steile berg naar beneden te komen. Van de hoogte voelden we ook veel minder, het was een stuk minder inspannend om af te dalen. Het leek wel of we over wolkjes terug naar beneden huppelden, wel grappig. Alleen werd het op de duur wel zwaar voor de knieën en de bovenbenen om je zo tegen te houden en te stappen op de steile berg.
We hebben ook geluk gehad dat we geen hoofdpijn hebben gehad of misselijk zijn geworden daar vanboven, want veel mensen hebben hier last van door de hoogte.
Tijdens de afdaling hebben we nog enorm genoten van het magnifieke uitzicht! Echt maf om daar te staan!
Ondertussen waren er veel wolken gekomen en toen we terug bij de bus aankwamen begon het lichtjes te sneeuwen. Wanneer we terug met de bus naar beneden reden zagen we de top van de berg gehuld in donkere wolken.
Ik ben er toch wel wat fier op dat ik het gekund en gedurfd heb, het was een hele onderneming!
Hierna volgde er een lange rit huiswaarts, ik heb aan het raam zitten genieten van de mooie uitzichten en landschappen van Ecuador.
Terug aan de school aangekomen zijn we met Myriam en Karin mee gegaan, om daar even uit te blazen. De anderen zijn ook allemaal huiswaarts gegaan om even uit te rusten en zich op te frissen. ’s Avonds zouden we met z’n allen nog iets gaan eten. Maar ons huis is wat ver weg om dan weer terug te komen, dus zijn we maar even bij Myriam en Karin gebleven.
Tegen half 8 hadden we afgesproken op een pleintje midden in de Mariscal. We zijn naar hetzelfde leuke restaurantje gegaan dan toen de eerste keer met Marly en Melanie. Alleen moet je er echt lang wachten op je eten, maar er was een gezellige zithoek met zitkussens en poefjes, waar we ons babbelend en lachend hebben neergezet. Daarna hebben we lekker gegeten, het was een toffe afsluiter van de dag!
We hebben afscheid genomen van Myriam en Karin, want die vertrekken voor 5 dagen naar de jungle en dan trekken ze door naar Bolivië en daarna naar Peru. We hopen ze nog te kunnen gaan uitwuiven op het vliegveld. Als je ook benieuwd bent naar hun verhalen, zij hebben ook een blog: http.//myriamkarin.waarbenjij.nu
Deze dag zou het gezin van de stichting verhuizen naar hun nieuwe huis. Melanie had al gewaarschuwd in een sms dat we niet moesten schrikken, want alles uit ons huis was nu weg. Komende week zouden dan de spullen van het vorige vrijwilligershuis naar hier komen.
En inderdaad, we kwamen thuis in een volledig kaal huis, alleen ons kamertje was nog gevuld met onze spullen. Stom genoeg is de loodgieter of elektricien nog niet geweest, dus de lavabo is nog steeds verstropt en we hebben nog steeds geen warm water. Het vuur staat ook klaar om te verhuizen en is al losgekoppeld, water warm maken is dus ook niet mogelijk. Haar wassen zat er dus niet in, nu hadden we zelfs geen emmers meer of niks om water in warm te maken.
Tsja, nog even volhouden en dan komt alles wel in orde waarschijnlijk. Al is het nog een raadsel hoe we morgen de confituur op onze boterhammen gaan krijgen, want echt alles is hier weg, ook het bestek, tafels, …
Nu snel in bed om hopelijk wat bij te slapen, want dat is echt nodig! Mijn oogjes zien weer rood, van vermoeidheid en ook wel van al dat zand op de Cotopaxi.
Slaapwel! Xxx
Domingo 19/09/2010
Jammer genoeg heb ik niet goed kunnen uitslapen, stomme vliegtuigen! Ik heb dan nog maar wat gerust en gelezen.
We zitten nu in een helemaal kaal en leeg huis, echt raar. We hebben ons snel even gewassen tussen al de stofjes en vuiligheid in de badkamer. Heel het huis is echt zo vies…
Dan hebben Sarah en ik ons op een kussentje op de grond gezet midden in de kale, stoffige living en daar wat confituur uit het bokaaltje op onze broodjes gegoten en het zitten opeten met wat water erbij. We hebben onze computer er bijgenomen en hebben dan een tijdje zitten werken op de grond.
Na een tijdje kwam Melanie langs met 2 mannen om de koelkast en de wasmachine en zo op te halen en te verhuizen naar het andere huis.
’s Middags zijn we mee gegaan naar het nieuwe huis. Het is een ruim en mooi huis, de kinderen hebben nu ook een koertje om buiten te spelen, echt een hele verbetering. De kinderen waren blij om ons weer te zien. We hebben weer klapspelletjes met hen gespeeld, dit vinden ze heel leuk en ze vragen er steeds naar. We hebben ze ‘Charlin Chapelin ging naar Spanje’, ‘O skoli skoli kwak kwak kwak…’ en ‘Ommelette lalette…’ aangeleerd.
Sarah en ik zijn in de namiddag naar de winkel gegaan om poetsgerief te gaan kopen, dit is hoog nodig om het wat leefbaarder te maken in ons huis! We hadden al snel een kar vol! Met al het gerief in de aanslag zijn we het huis aangevallen. Er was zoveel werk! Nu is het op sommige plaatsen toch al wat properder. We hebben overal gedweild, de vloer was zo vuil, we hebben afgestoft, gekuist, wc gepoetst, … Hard gewerkt! En er moet nog steeds veel gedaan worden…
Voor ’s avonds waren we uitgenodigd om bij een Ecuadoriaanse vriend van Marly en Melanie te gaan eten. Hij had dit etentje eigenlijk georganiseerd als afscheid voor Marly, want die vertrekt bijna terug naar Nederland. Maar Marly was wat ziekjes en kon niet komen, daarom hadden ze gevraagd of wij mee wilden komen eten.
Het was echt een hele gezellige avond. De jongen noemt Esteban, maar hij noemt zichzelf voor de grap ‘Lindohermoso’ (wat mooi en knap betekend in het Spaans). Hij is zo homo als wat en echt zo grappig! We hebben heel veel gelachen en ondertussen ook weer goed ons Spaans kunnen oefenen.
Hij heeft al het eten met ons erbij zittend in de keuken nog helemaal klaargemaakt. Ik moest heel de tijd uit het kookboek voorlezen wat hij moest doen. Verder hebben we veel gebabbeld. Het was al behoorlijk wat later toen we eindelijk hebben gegeten. Het was wel echt allemaal super lekker!
Ik was wel echt heel moe en had wat last van de eerste serieuze heimwee en missen van de mensen thuis. Maar ondanks dat was het een erg gezellige en geslaagde avond.
Thuis ben ik uitgeput in bed gekropen.
De wekker ging vreselijk vroeg, voor 6u uit bed, klaarmaken, rugzak mee, 20 minuten op de bus + 10 minuten taxi tot bij Myriam en Karin. Ondertussen broodjes en banaan gegeten als ontbijt.
Met ons vieren zijn we naar de school van Myriam en Karin gewandeld, waar ook alle andere mensen stonden te wachten die mee gingen op uitstap. We waren weer met een leuke groep, met mensen van alle kanten van de wereld, deze keer waren we wel met iets meer en het was weer een mix van Nederlands, Engels en Spaans.
We zijn met een klein busje van de organisatie (Yanapuma) richting de Cotopaxi gereden. Onderweg zijn we even gestopt om een mooi uitzicht over Quito te bewonderen. Na een lange rit kwam eindelijk de prachtige berg met besneeuwde top in zicht! Weliswaar een beetje verstopt in de wolken…
Eerst zijn we even gestopt om inkom te betalen voor het Parque National Cotopaxi, daarna voor een plaspauze en voor de kans om handschoenen te kopen van lamawol of alpacawol, want het is er heel koud, zo hoog. We reden weer een stuk verder en zijn dan nog een keer uitgestapt om een klein museum te bezoeken en om te kijken naar de berg die steeds dichter kwam, mooi!
Later zijn we nog eens gestopt aan een lagune, maar die was wel wat minder indrukwekkend na wat we vorig weekend hebben gezien ;). De bergen rondom waren wel echt sjiek!
Hierna zijn we een groot stuk de berg op gereden. Het was een erg hobbelige weg, slingerslang met de bus, op een gegeven moment zijn we zelf met de bus los door een riviertje gereden dat over de weg liep. Toen we wat hoger waren zijn we nog eens uitgestapt om een kleine wandeling te maken en al wat de wennen aan de hoogte. De gids heeft uitleg gegeven over de verschillende planten die er groeien op de vulkaan en we konden het hoogteverschil toen echt al wel voelen, je raakte veel sneller buiten adem bij het wandelen. Hoe hoger we gingen, hoe kouder het ook werd en er stond ook een loeiharde wind, echt niet normaal! We hebben snel al onze truien en sjaals aangetrokken die we bij hadden.
Hierna zijn we nog een heel stuk gestegen met het busje. Uiteindelijk zijn we uitgestapt om aan de echte klim te beginnen, goed warm ingepakt, want het was er nog kouder en de wind waaide er nog veel harder. Al het zand vloog op en striemde in onze gezichten en ogen, dat was geen pretje. Je kon je op sommige momenten amper nog recht houden door de harde wind!
We zijn stukje voor stukje naar boven gewandeld, dit was niet zo gemakkelijk want de berg was echt wel stijl. Soms schoof je weg in het zand en de wind maakte het er echt niet makkelijker op. Sommige momenten moest ik blijven staan om mijn evenwicht te bewaren en te vechten tegen de wind. Soms kon je niet voor je kijken door het zand dat in het rond vloog, daardoor had ik mijn muts ver over mijn hoofd getrokken en mijn sjaal tot bijna over mijn ogen en heb ik door een klein gaatje kijkend alleen de voeten van degene voor me gevolgd. Ik had het zo druk met volhouden dat ik de kans niet kreeg om schrik te hebben om te vallen of van de hoogte en de steile berg. Het was heel zwaar!
Uitrusten was ook regelmatig nodig, want door die hoogte geraakte je direct buiten adem en je hart klopte zo hard. We moesten vaak stoppen om terug op adem te komen, de minste beweging voelde aan als een enorme inspanning. We geraakten dus maar traag vooruit, want we moesten rustig stappen en genoeg rusten, anders hield je het niet vol.
Het was ook geen gemakkelijke ondergrond, wat zanderig, waardoor je er soms in wegschoof, omdat het zo steil was. De wind bleef loeihard gaan, soms moest ik echt voorover leunen en moeite doen om niet omvergeblazen te worden. Heavy!
Als ik op sommige plekjes durfde stil te staan en mijn voeten iets of wat steviger stonden heb ik hier en daar een foto genomen van het magnifieke uitzicht, maar dit was wel niet zo gemakkelijk.
Op de duur kwamen we aan de eerste sneeuw! Daar was het dan weer uitkijken om er niet op uit te glijden, maar gelukkig lag er nog veel zand tussen.
Hierna was het nog een stukje klimmen en serieus inspannen om tot aan de refugio op 4810m te geraken.
Stukje voor stukje en met veel stilstaan zijn we er geraakt, en daar stonden we dan!!! Echt zo hoog en wat een uitzicht! Wauw! :)
Van al dat klimmen had ik super grote honger gekregen en het broodje dat we hadden meegekregen smaakte enorm! We zaten in een grote houten hut, met allemaal andere mensen die de berg hadden beklommen of zelfs met een grote rugzak met pikhouwelen aan die nog hoger gingen klimmen.
Wel was het er echt ijskoud! Er lag sneeuw en ijs. We hebben even geposeerd voor de foto met een sneeuwbal in onze handen :) en een eindje verderop zat een vos op de rotsen, wel echt tof om te zien! Alleen was het wel jammer dat we de top van de vulkaan niet goed konden zien door do wolken.
Na het eten en enkele foto’s zijn we aan de afdaling begonnen. Dit ging wonderwel zeer vlot.
Normaal zouden wij ook nog een stuk hoger gaan, maar de gids zei dat we beter terug konden gaan omdat het weer echt niet goed was die dag. Die wind was er gewoonlijk helemaal niet zo hard en er kwamen donkere wolken aan, dit was blijkbaar niet zo veilig.
We zakten wat weg in het zand waardoor je grip had om van de steile berg naar beneden te komen. Van de hoogte voelden we ook veel minder, het was een stuk minder inspannend om af te dalen. Het leek wel of we over wolkjes terug naar beneden huppelden, wel grappig. Alleen werd het op de duur wel zwaar voor de knieën en de bovenbenen om je zo tegen te houden en te stappen op de steile berg.
We hebben ook geluk gehad dat we geen hoofdpijn hebben gehad of misselijk zijn geworden daar vanboven, want veel mensen hebben hier last van door de hoogte.
Tijdens de afdaling hebben we nog enorm genoten van het magnifieke uitzicht! Echt maf om daar te staan!
Ondertussen waren er veel wolken gekomen en toen we terug bij de bus aankwamen begon het lichtjes te sneeuwen. Wanneer we terug met de bus naar beneden reden zagen we de top van de berg gehuld in donkere wolken.
Ik ben er toch wel wat fier op dat ik het gekund en gedurfd heb, het was een hele onderneming!
Hierna volgde er een lange rit huiswaarts, ik heb aan het raam zitten genieten van de mooie uitzichten en landschappen van Ecuador.
Terug aan de school aangekomen zijn we met Myriam en Karin mee gegaan, om daar even uit te blazen. De anderen zijn ook allemaal huiswaarts gegaan om even uit te rusten en zich op te frissen. ’s Avonds zouden we met z’n allen nog iets gaan eten. Maar ons huis is wat ver weg om dan weer terug te komen, dus zijn we maar even bij Myriam en Karin gebleven.
Tegen half 8 hadden we afgesproken op een pleintje midden in de Mariscal. We zijn naar hetzelfde leuke restaurantje gegaan dan toen de eerste keer met Marly en Melanie. Alleen moet je er echt lang wachten op je eten, maar er was een gezellige zithoek met zitkussens en poefjes, waar we ons babbelend en lachend hebben neergezet. Daarna hebben we lekker gegeten, het was een toffe afsluiter van de dag!
We hebben afscheid genomen van Myriam en Karin, want die vertrekken voor 5 dagen naar de jungle en dan trekken ze door naar Bolivië en daarna naar Peru. We hopen ze nog te kunnen gaan uitwuiven op het vliegveld. Als je ook benieuwd bent naar hun verhalen, zij hebben ook een blog: http.//myriamkarin.waarbenjij.nu
Deze dag zou het gezin van de stichting verhuizen naar hun nieuwe huis. Melanie had al gewaarschuwd in een sms dat we niet moesten schrikken, want alles uit ons huis was nu weg. Komende week zouden dan de spullen van het vorige vrijwilligershuis naar hier komen.
En inderdaad, we kwamen thuis in een volledig kaal huis, alleen ons kamertje was nog gevuld met onze spullen. Stom genoeg is de loodgieter of elektricien nog niet geweest, dus de lavabo is nog steeds verstropt en we hebben nog steeds geen warm water. Het vuur staat ook klaar om te verhuizen en is al losgekoppeld, water warm maken is dus ook niet mogelijk. Haar wassen zat er dus niet in, nu hadden we zelfs geen emmers meer of niks om water in warm te maken.
Tsja, nog even volhouden en dan komt alles wel in orde waarschijnlijk. Al is het nog een raadsel hoe we morgen de confituur op onze boterhammen gaan krijgen, want echt alles is hier weg, ook het bestek, tafels, …
Nu snel in bed om hopelijk wat bij te slapen, want dat is echt nodig! Mijn oogjes zien weer rood, van vermoeidheid en ook wel van al dat zand op de Cotopaxi.
Slaapwel! Xxx
Domingo 19/09/2010
Jammer genoeg heb ik niet goed kunnen uitslapen, stomme vliegtuigen! Ik heb dan nog maar wat gerust en gelezen.
We zitten nu in een helemaal kaal en leeg huis, echt raar. We hebben ons snel even gewassen tussen al de stofjes en vuiligheid in de badkamer. Heel het huis is echt zo vies…
Dan hebben Sarah en ik ons op een kussentje op de grond gezet midden in de kale, stoffige living en daar wat confituur uit het bokaaltje op onze broodjes gegoten en het zitten opeten met wat water erbij. We hebben onze computer er bijgenomen en hebben dan een tijdje zitten werken op de grond.
Na een tijdje kwam Melanie langs met 2 mannen om de koelkast en de wasmachine en zo op te halen en te verhuizen naar het andere huis.
’s Middags zijn we mee gegaan naar het nieuwe huis. Het is een ruim en mooi huis, de kinderen hebben nu ook een koertje om buiten te spelen, echt een hele verbetering. De kinderen waren blij om ons weer te zien. We hebben weer klapspelletjes met hen gespeeld, dit vinden ze heel leuk en ze vragen er steeds naar. We hebben ze ‘Charlin Chapelin ging naar Spanje’, ‘O skoli skoli kwak kwak kwak…’ en ‘Ommelette lalette…’ aangeleerd.
Sarah en ik zijn in de namiddag naar de winkel gegaan om poetsgerief te gaan kopen, dit is hoog nodig om het wat leefbaarder te maken in ons huis! We hadden al snel een kar vol! Met al het gerief in de aanslag zijn we het huis aangevallen. Er was zoveel werk! Nu is het op sommige plaatsen toch al wat properder. We hebben overal gedweild, de vloer was zo vuil, we hebben afgestoft, gekuist, wc gepoetst, … Hard gewerkt! En er moet nog steeds veel gedaan worden…
Voor ’s avonds waren we uitgenodigd om bij een Ecuadoriaanse vriend van Marly en Melanie te gaan eten. Hij had dit etentje eigenlijk georganiseerd als afscheid voor Marly, want die vertrekt bijna terug naar Nederland. Maar Marly was wat ziekjes en kon niet komen, daarom hadden ze gevraagd of wij mee wilden komen eten.
Het was echt een hele gezellige avond. De jongen noemt Esteban, maar hij noemt zichzelf voor de grap ‘Lindohermoso’ (wat mooi en knap betekend in het Spaans). Hij is zo homo als wat en echt zo grappig! We hebben heel veel gelachen en ondertussen ook weer goed ons Spaans kunnen oefenen.
Hij heeft al het eten met ons erbij zittend in de keuken nog helemaal klaargemaakt. Ik moest heel de tijd uit het kookboek voorlezen wat hij moest doen. Verder hebben we veel gebabbeld. Het was al behoorlijk wat later toen we eindelijk hebben gegeten. Het was wel echt allemaal super lekker!
Ik was wel echt heel moe en had wat last van de eerste serieuze heimwee en missen van de mensen thuis. Maar ondanks dat was het een erg gezellige en geslaagde avond.
Thuis ben ik uitgeput in bed gekropen.
Janna!
BeantwoordenVerwijderenIk ben blij om zo'n leuke dingen te lezen. Ook lichtjes jaloers want het klinkt wel alsof je mooie dingen ziet, en ook heel nuttige ervaringen opdoet. Zo is geconfronteerd worden met de staat van het schooltje voor die gehandicapten enzo ginder, doet alles wel relativeren wrsl? Hopelijk is jullie huisje snel ingericht, dan zal je wrsl daar iets minder last van heimwee hebben... Heb je eienlijk al last van je darmen gehad enz door het eten daar?
Ier zijn we met het neiuwe schooljaar erin GEVLOGEN, tis de tweede week en ik ben al nimeer me alle vakken mee :p papers schrijven tege 8 november enz, manman :p maja, ik sla me er wel door, nu ga ik gaan sporten
Ook groetjes aa Sarah!
Geniet!
X
Katja
Qué éxito para alcanzar a casi 5000 m este refugio ! De verdad que te tengo envidia a menudo cuando leo tus aventuras allí. Muy bien de añadar fotos de la casa vacía, damos una idea como vives este momento.
BeantwoordenVerwijderenSaludos a Sarah y hasta la proxima,
papa